Pierwszy wypad

Cześć, wczoraj wróciłem z pierwszego wypadu w Bieszczady, wypadu, którego nigdy nie zapomnę i z którego pomimo, że dopiero wróciłem, to już myślę kiedy wybiorę się ponownie.

Wypad ten był moim debiutem w podróżowaniu z plecakiem. Plany miałem ogromne i szumne, jednakże życie wszystko zweryfikowało. Okazuje się, że podróż "na ciężko" ma zupełnie inny charakter niż ta "na lekko" i pomimo misternych przygotowań, nie koniecznie wszystko przewidziałem. Wszak tak się nie da.

Pierwszego dnia wylądowałem w Ustrzykach o 7.00. Powitał mnie piękny widok na Centrum Ustrzyk Górnych. Po kilkudziesięciu minutach wyruszyłem na szlak. Miało być szybko, łatwo i krótko. Spojrzałem na mapę i ruszyłem w stronę Rawek. Szlak był dość ciekawy, aczkolwiek pierwszy etap do Wielkiej Rawki nie był zbyt widokowy. Dopiero na górze wszystko zostało zrekompensowane. Już wtedy odkryłem coś niesamowitego w Bieszczadach - pierwszych ludzi spotkałem dopiero po 2h wędrówki, a wszystkich ludzi spotkanych na szlaku mógłbym policzyć na palcach wszystkich kończyn. Jak się później okaże - to był tylko prolog, i można nie spotkać "żywej duszy" dużo, dużo dłużej. Z Rawek zszedłem do Wetliny, a stamtąd po skromnym posiłku udałem się do Ustrzyk, gdzie poznałem bardzo ciekawych ludzi i spędziłem bardzo miły wieczór.
Wtedy zacząłem czuć Ducha Bieszczad.

Drugiego dnia -także na lekko- ruszyłem w kierunku Tarnicy. Od Strony Ustrzyk. Tam już nie było tak spokojnie, a na górze było tłoczno niczym na Gubałówce. Trzeba było szybko uciekać w stronę Halicza i Rozsypańca. Ludzi były tłumy, pomimo to jednak, widoki były niesamowite. Mimo tego, że wysokości największych lotów to nie były.
Jak się później okazało jednak, hitem tego dnia były mimo wszystko nie widoki, a toaleta, którą wybudowali nam Szwajcarzy. Niesamowity wynalazek. I ciekawe, że takie miejsca pojawiają się zawsze wtedy, kiedy ich najbardziej potrzebujemy.

Trzeci dzień -niedziela- był dniem ruszenia "na ciężko" i miał być dniem pod znakiem Połonin. Plan był szalony, ale życie go zweryfikowało. Bardzo długo marudziłem w Ustrzykach, na szlaku pojawiłem się dużo za późno i spotkałem tłumy turystów. Dodając do tego panujący tego dnia skwar, wiedziałem, że nie ma szans na zrealizowanie tego planu już po wejściu na Połoninę Caryńską. Ale jak to się mówi - trudno. Pejzaże jednak były niesamowite.
Zszedłem do Brzegów, posiliłem się i długo biłem się sam ze sobą i zastanawiałem się "co zrobić". Wyruszyłem w górę, ale stwierdziłem, że jednak nie dam rady i z powrotem zszedłem do Brzegów. Tam popatrzyłem na mapę i udałem się na przystanek, gdzie okazało się, że Opatrzność nade mną czuwa i od razu zjawił się autobus. I tym sposobem, zamiast w zaplanowanej Zatwarnicy, pojawiłem się w Kalnicy.

Czwarty dzień w planach miał upłynąć pod znakiem starych i opuszczonych wsi. I tak też było, jednak w dużo mniejszym zakresie - no cóż, życie.
Mimo wszystko wędrówka przez opuszczone wsie -Jaworzec, Łuh, Zawoja- działala na wyobraźnie. To, że zostały z nich tylko gdzieniegdzie stare jabłonie i pojedyncze mogiły... Straszne, a jednocześnie niesamowite. Jest to ten etap całego tego wyjazdu, którego nadal nie potrafię zrozumieć i nadal nie potrafie go opisać. Może kiedyś to się uda. Przedostatnim etapem dnia była cerkiew w Łopience. Zaskakujące miejsce, niesamowite. Klimat panujący w tej cerkwi, to jak została podniesiona Ona z ruiny, odrodziła się niczym Feniks z popiołów... Piękne... Dobrze, że Jej się udało i nie podzieliła losów cerkwi we wcześniej wspomnianych miejscowościach.
Tego dnia ostatecznym przystankiem była baza w Łopience, a jego zwieńczeniem był najpiękniejszy zachód słońca jaki podczas tego okresu widziałem...

Piątego dnia plany dość mocno pokrzyżowała pogoda. Jak zwykle zbyt późno wyszedłem. Jednakże dostałem się na Łopiennik, a następnie czarnym szlakiem do Jabłonek. Okazało się, że spotkanie pierwszych turystów dnia pierwszego po dwóch godzinach, to jest bardzo dobry wynik, bo tym razem prócz drwali wycinających las, przez kilka godzin nie spotkałem kompletnie nikogo. Po zameldowaniu się w schronisku, miałem ruszać masywem Łopiennika do Baligrodu - niestety, nie udało się ze względu na deszcz i burzę. Aczkolwiek do Baligrodu się dostałem - drogą. Niezwykle urokliwa miejscowość (jak wszystkie w Bieszczadach z resztą). Tam również historia daje do myślenia: Kirkut, opuszczona cerkiew, obelisk upamiętniający mężczyzn pomorndowanych przez UPA, czy niezwykle ciekawy epizod z pobytem w tym miejscu Karola Wojtyły... Aż żal było wracać z powrotem do Jabłonek...

Dzień szósty to wędrówka szlakiem rowerowym do Rabe. Świetne miejsce. Stamtąd udałem się zobaczyć pobliskie Huczwice, Jeziorko Bobrowe, Kapliczkę Synarewo i sztolnię. Piękne miejsca. Po udaniu się jednak do pierwszego punktu - Jeziorka Bobrowego, wolałem nie ryzykować i nie iść w stronę Hryszczatej, tylko wracać tą samą drogą - czułem, że będzie padać. I miałem rację. Pierwszą falę przewidzialem co do minuty. Zdążyłem schować się w wiacie przy mostku prowadzącym do Kapliczki. Po tym jak deszcz ustał stwierdziłem, że już nic mi nie grozi - obszedłem pozostałe punkty i udałem się w stronę Rabego. Niestety za wcześnie - burza powróciła po kilku minutach. Po kilku minutach tej ulewy już nic mi nie przeszkadzało - jedyne czego chcialem, to zobaczyć znajomy już znak "Rabe". I po kilkudziesięciu minutach go ujrzałem. W bazie spotkałem niesamowitych ludzi, a wieczór spędzony na słuchaniu niezwykle ciekawych opowieści był jednym z najlepszych. W ogóle nie czuło się uciekającego czasu, alkohol smakował lepiej niż zawsze, a pomimo tego, że było mokro, noc była ciepła, aczkolwiek krótka.

Rano nie chciało się jednak spać. Także poranna zupka zalana wodą zagotowaną na żarze z ogniska z dnia poprzedniego smakowała lepiej niż w dniach poprzednich. Tam wszystko było inne, a każdy człowiek miał świetną historię, którą z chęcią się dzielił. Z żalem trzeba było ruszać - tego dnia w planach był ostani już przystanek: Komańcza.
Najpierw drogą ku przełęczy Żebrak, a dalej GSB wprost do Komańczy. Mimo wczesnej pory dość szybko spotkałem "szaleńców", którzy nocowali na Żebraku a celem ich drogi było przejście całego GSB. Szybko trafiłem także na ślady bytu Żubrów w tym miejscu, a krzyże mijane po drodze były punktami zamyślenia się nad bolącymi losami Najjaśniejszej...
Niesamowita droga, ludzie spotkani po drodze: weseli i rozmowni. Jedni kończyli GSB, inni go dopiero zaczynali. Po tych, którzy kończyli, wcale nie było widać zmęczenia, byli weseli i radośni. Każdy z nich był dla mnie mega pozytywnym impulsem i powodem do podziwu.
Naprawdę, podziwiam tych wszystkich ludzi, którym chce się tułać kilkanaście dni po to, by przebyć w skwarze, czy deszczu, z obciążeniem na plecach te kilkaset kilometrów po górach. Mam nadzieję, że też mi się kiedyś uda wybrać na taką wędrówkę. To musi być coś niesamowitego.
Dotarłem najpierw do Duszatyna, gdzie znowu mogłem zadumać się nad tym, że jedynym znakiem po istniejącej tu przed siedemdziesięcioma laty wsi jest jedna mogiła na cmentarzu... Byłem jednak także miło zaskoczony: nie zawsze, praktycznie rzecz biorąc na środku pola, można zaopatrzyć się w coś do picia i coś zjeść.
Komańcza była już na wyciągnięcie ręki: ostatni fragment drogi był jednak bardzo błotnisty, szczęście, że prawie na końcu czekał strumień, w którym można było sobie umyć buty.
W Komańczy jednak czekało mnie niemiłe zaskoczenie: schronisko PTSM, zaznaczone na mapie było schroniskiem "widmo", schronisko PTTK oferowało jedynie podłogę, w cenie pokoju, a wszystkie cerkwie i kościoły, które chciałem zobaczyć były pozamykane. Jednak po kilku godzinach szukania udało się znaleźć "kawałek łóżka".
Wieczorem udało też się dotrzeć do pięknego miejsca jakim jest klasztor w Komańczy. Nie dziwię się, że komuniści wysłali kard. Wyszyńskiego właśnie tam: wszak te 50 lat temu musiał być to istny "koniec świata"...

Tak dobiegła moja przygoda z Bieszczadami do końca. Następny dzień spędziłem głównie na dworcach, w autobusach i pociągach, by dotrzeć do Centralnej Polski. Zauważyłem również, że w Rzeszowskiem od mojego ostatniej wizyty w tych "okolicach" wiele lat temu nie zmieniło się jedno: uwielbienie do wody i oranżady w szklanych butelkach. Tutaj dalej kupuje się ją skrzynkami.

Jeśli ktoś dobrnął do tego miejsca, to bardzo przepraszam za wszystkie błędy i to, jak mało szczegółowo opisywałem swoje wrażenia. Zauważyłeś pewnie także częstotliwość występowania słowa "niesamowite". Tak, to wszystko było niesamowite. Kiedy o tym myślę, przypominam sobie pewne sceny, to tylko to słowo potrafię z siebie wydusić. Wszak był to niesamowity tydzień.

A ja już patrzę w kalendarz i zastanawiam się, kiedy będę mogł znowu "tam" wrócić...

---

....dzięki za opowieść:wink:...tak właśnie się zaczyna wracanie w Bieszczady...
Pięknie się czyta, gdy oczami wyobraźni, można kolejny raz śledzić bieszczadzkie szlaki. Nie wiem czy dobrze zrozumiałem Twoje pierwotne plany.


Piątego dnia plany dość mocno pokrzyżowała pogoda. Jak zwykle zbyt późno wyszedłem. Jednakże dostałem się na Łopiennik, a następnie czarnym szlakiem do Jabłonek.... Po zameldowaniu się w schronisku, miałem ruszać masywem Łopiennika do Baligrodu - niestety, nie udało się ze względu na deszcz i burzę. Aczkolwiek do Baligrodu się dostałem - drogą. Niezwykle urokliwa miejscowość (jak wszystkie w Bieszczadach z resztą). Tam również historia daje do myślenia: Kirkut, opuszczona cerkiew, obelisk upamiętniający mężczyzn pomorndowanych przez UPA, czy niezwykle ciekawy epizod z pobytem w tym miejscu Karola Wojtyły... Aż żal było wracać z powrotem do Jabłonek... Rozumiem, że zszedłeś do Jabłonek przez Woronikówkę, a następnego dnia planowałeś ponownie wejść na Ture Berdo, aby dojść do Baligrodu ?. Podziwiam samozaparcie i tempo pokonywania trasy.

Mała sugestia na przyszłość. Od J. Bobrowego, można przejść przez Wierszki do przełęczy 704 i w prawo stokówką, aby dotrzeć do dawnej wsi Rabe. A tu do bazy już jest rzut beretem.

Tak, to jest prawda, mi również wielokrotnie brakuje słów, aby określić urok otaczającej przyrody podczas pokonywania bieszczadzkiej przestrzeni. Pocieszam się jednak pewną złotą myślą " Ubóstwo słów nie pozwala na wyrażenie zachwytu". "Zazdroszczę" tego innym, którzy potrafią to pięknie robić.
Życzę więcej takich "niesamowitych" :-) tygodni.
Jak na pierwszy raz, to pięknie to zrobiłeś.
Dzięki za opisanie, z przyjemnością przeczytałem.

---

Rozumiem, że zszedłeś do Jabłonek przez Woronikówkę, a następnego dnia planowałeś ponownie wejść na Ture Berdo, aby dojść do Baligrodu ?. Podziwiam samozaparcie i tempo pokonywania trasy. Nie nie, Do jabłonek doszedłem z Łopienki czerwonym na Łopiennik a następnie przez Boroło i Kiczere. Później miałem przez Woronikówke wejść na Berdo i do Baligrodu, ale to nie pykło. I to nie miało być następnego dnia - to miało być tego samego dnia, którego dotarłem do Jabłonek ;)


Mała sugestia na przyszłość. Od J. Bobrowego, można przejść przez Wierszki do przełęczy 704 i w prawo stokówką, aby dotrzeć do dawnej wsi Rabe. A tu do bazy już jest rzut beretem. Tak, wiem o tym doskonale i słyszałem o tym szlaku. Jednak biorąc pod uwagę, że chciałem jeszcze zobaczyć Kapliczkę Synarewo, a mój "meteorologiczny" nos mówił mi, że mam coraz mniej czasu, wolałem zejść tą samą drogą i przeczekać burzę właśnie na dole.

Dzięki za miłe słowa. Pięknie to się robi jak się czyta takie miłe komentarze, nie spodziewałem się. Kolejne miłe -Bieszczadzkie- zaskoczenie ;)

Nie nie, Do jabłonek doszedłem z Łopienki czerwonym na Łopiennik a następnie przez Boroło i Kiczere. Później miałem przez Woronikówke wejść na Berdo i do Baligrodu, ale to nie pykło. I to nie miało być następnego dnia - to miało być tego samego dnia, którego dotarłem do Jabłonek ;) Teraz wszystko jasne, tylko tych Kiczer w Bieszczadach jest bez liku, ale w tym przypadku nie stanowi to problemu z lokalizacją :-). A podejście na Woronikówkę, od strony Jabłonek, też jest "atrakcyjne". Jeszcze raz gratuluję realizacji podjętego wyzwania.
Dziękuję za fajną relację. Trochę brakuje mi fotek, ale od czego wyobraźnia i pamięć?
Pozdrawiam
Zatonęłam w opowieści, powróciły wspomnienia z pierwszych wypraw, niezapomniane przeżycia, zapamiętaj te chwile będą ci towarzyszyć przy następnych wypadach.

Cześć, wczoraj wróciłem z pierwszego wypadu w Bieszczady, wypadu, którego nigdy nie zapomnę
(...)
nie czuło się uciekającego czasu
(...)
Wszak był to niesamowity tydzień
(...)
A ja już patrzę w kalendarz i zastanawiam się, kiedy będę mogł znowu "tam" wrócić... To choroba, która toczy niejednego uczestnika tego forum.
Też tak mam.
Zmotywowany ostatnimi komentarzami, aby odświeżyć wspomnienia, dodam kilka fotek. Nie mogę edytować posta, dlatego będę dodawał regularnie, fragmentami. Pozwoli mi to dłużej delektować się odświeżaniem wspomnień ;)


Pierwszego dnia wylądowałem w Ustrzykach o 7.00. Powitał mnie piękny widok na Centrum Ustrzyk Górnych. Po kilkudziesięciu minutach wyruszyłem na szlak. Miało być szybko, łatwo i krótko. Spojrzałem na mapę i ruszyłem w stronę Rawek. Szlak był dość ciekawy, aczkolwiek pierwszy etap do Wielkiej Rawki nie był zbyt widokowy. Dopiero na górze wszystko zostało zrekompensowane. Już wtedy odkryłem coś niesamowitego w Bieszczadach - pierwszych ludzi spotkałem dopiero po 2h wędrówki, a wszystkich ludzi spotkanych na szlaku mógłbym policzyć na palcach wszystkich kończyn. Jak się później okaże - to był tylko prolog, i można nie spotkać "żywej duszy" dużo, dużo dłużej. Z Rawek zszedłem do Wetliny, a stamtąd po skromnym posiłku udałem się do Ustrzyk, gdzie poznałem bardzo ciekawych ludzi i spędziłem bardzo miły wieczór.
Wtedy zacząłem czuć Ducha Bieszczad.... Załącznik 39376Załącznik 39369Załącznik 39370Załącznik 39371Załącznik 39372Załącznik 39373Załącznik 39374Załącznik 39375
Druga porcja. Od popielicy (chyba), która odwiedziła mnie podczas jedzenia śniadania, poprzez Czerwony Szlak, Tarnicę, sławną toaletę (której nie byłbym sobą, gdybym nie sfotografował i nie umieścił), na smutnym akcencie kończąc.
I mały widoczek z Caryńskiej z dnia trzeciego.


Drugiego dnia -także na lekko- ruszyłem w kierunku Tarnicy. Od Strony Ustrzyk. Tam już nie było tak spokojnie, a na górze było tłoczno niczym na Gubałówce. Trzeba było szybko uciekać w stronę Halicza i Rozsypańca. Ludzi były tłumy, pomimo to jednak, widoki były niesamowite. Mimo tego, że wysokości największych lotów to nie były.
Jak się później okazało jednak, hitem tego dnia były mimo wszystko nie widoki, a toaleta, którą wybudowali nam Szwajcarzy. Niesamowity wynalazek. I ciekawe, że takie miejsca pojawiają się zawsze wtedy, kiedy ich najbardziej potrzebujemy.

Załącznik 39435Załącznik 39436Załącznik 39437Załącznik 39438Załącznik 39439Załącznik 39440Załącznik 39441Załącznik 39442Załącznik 39443

Trzeci dzień -niedziela- był dniem ruszenia "na ciężko" i miał być dniem pod znakiem Połonin. Plan był szalony, ale życie go zweryfikowało. Bardzo długo marudziłem w Ustrzykach, na szlaku pojawiłem się dużo za późno i spotkałem tłumy turystów. Dodając do tego panujący tego dnia skwar, wiedziałem, że nie ma szans na zrealizowanie tego planu już po wejściu na Połoninę Caryńską. Ale jak to się mówi - trudno. Pejzaże jednak były niesamowite.
Zszedłem do Brzegów, posiliłem się i długo biłem się sam ze sobą i zastanawiałem się "co zrobić". Wyruszyłem w górę, ale stwierdziłem, że jednak nie dam rady i z powrotem zszedłem do Brzegów. Tam popatrzyłem na mapę i udałem się na przystanek, gdzie okazało się, że Opatrzność nade mną czuwa i od razu zjawił się autobus. I tym sposobem, zamiast w zaplanowanej Zatwarnicy, pojawiłem się w Kalnicy.
Załącznik 39446


Czwarty dzień w planach miał upłynąć pod znakiem starych i opuszczonych wsi. I tak też było, jednak w dużo mniejszym zakresie - no cóż, życie.
Mimo wszystko wędrówka przez opuszczone wsie -Jaworzec, Łuh, Zawoja- działala na wyobraźnie. To, że zostały z nich tylko gdzieniegdzie stare jabłonie i pojedyncze mogiły... Straszne, a jednocześnie niesamowite. Jest to ten etap całego tego wyjazdu, którego nadal nie potrafię zrozumieć i nadal nie potrafie go opisać. Może kiedyś to się uda. Przedostatnim etapem dnia była cerkiew w Łopience. Zaskakujące miejsce, niesamowite. Klimat panujący w tej cerkwi, to jak została podniesiona Ona z ruiny, odrodziła się niczym Feniks z popiołów... Piękne... Dobrze, że Jej się udało i nie podzieliła losów cerkwi we wcześniej wspomnianych miejscowościach.
Tego dnia ostatecznym przystankiem była baza w Łopience, a jego zwieńczeniem był najpiękniejszy zachód słońca jaki podczas tego okresu widziałem... Załącznik 39478Załącznik 39479Załącznik 39482Załącznik 39481
Szedłem i mijałem kolejne piece. Pola, łąki, które mimo upływu czasu dalej wskazują, że "tu kiedyś byli ludzie".
Przypominały także kolejne znaki o granicach historycznych wsi.
Najmocniej jednak uderzały w serce Cmentarze i Cerkwiska w szczerych polach.

Załącznik 39480
Tak budziło się życie tego ranka przy schronisku w Jaworzcu.

Załącznik 39483Załącznik 39484Załącznik 39485
I w końcu (praktycznie) meta...

Piątego dnia plany dość mocno pokrzyżowała pogoda. Jak zwykle zbyt późno wyszedłem. Jednakże dostałem się na Łopiennik, a następnie czarnym szlakiem do Jabłonek. Okazało się, że spotkanie pierwszych turystów dnia pierwszego po dwóch godzinach, to jest bardzo dobry wynik, bo tym razem prócz drwali wycinających las, przez kilka godzin nie spotkałem kompletnie nikogo. Po zameldowaniu się w schronisku, miałem ruszać masywem Łopiennika do Baligrodu - niestety, nie udało się ze względu na deszcz i burzę. Aczkolwiek do Baligrodu się dostałem - drogą. Niezwykle urokliwa miejscowość (jak wszystkie w Bieszczadach z resztą). Tam również historia daje do myślenia: Kirkut, opuszczona cerkiew, obelisk upamiętniający mężczyzn pomorndowanych przez UPA, czy niezwykle ciekawy epizod z pobytem w tym miejscu Karola Wojtyły... Aż żal było wracać z powrotem do Jabłonek... Załącznik 39486Załącznik 39487
Takim deszczem przywitały Jabłonki. Deszcz spadał w dół, a drzewa nie nadążały go przyjmować, bo tak były rozgrzane, że od razu parował z powrotem w górę...

Załącznik 39488Załącznik 39489Załącznik 39490
Piękny baligród. Piękny kirkut. I wspomniany Kościół-Kaplica przedpogrzebowa. Uderzył mnie w nim zapach sosny, pomimo, że murowany. Później - rozglądam się - chorągwie. Na środku również stoi coś, co mi nie pasowało. "Katafalk? Chłodnia?". Po przeczytaniu tablicy na zewnątrz, okazało się, że się nie pomyliłem... ;)


Dzień szósty to wędrówka szlakiem rowerowym do Rabe. Świetne miejsce. Stamtąd udałem się zobaczyć pobliskie Huczwice, Jeziorko Bobrowe, Kapliczkę Synarewo i sztolnię. Piękne miejsca. Po udaniu się jednak do pierwszego punktu - Jeziorka Bobrowego, wolałem nie ryzykować i nie iść w stronę Hryszczatej, tylko wracać tą samą drogą - czułem, że będzie padać. I miałem rację. Pierwszą falę przewidzialem co do minuty. Zdążyłem schować się w wiacie przy mostku prowadzącym do Kapliczki. Po tym jak deszcz ustał stwierdziłem, że już nic mi nie grozi - obszedłem pozostałe punkty i udałem się w stronę Rabego. Niestety za wcześnie - burza powróciła po kilku minutach. Po kilku minutach tej ulewy już nic mi nie przeszkadzało - jedyne czego chcialem, to zobaczyć znajomy już znak "Rabe". I po kilkudziesięciu minutach go ujrzałem. W bazie spotkałem niesamowitych ludzi, a wieczór spędzony na słuchaniu niezwykle ciekawych opowieści był jednym z najlepszych. W ogóle nie czuło się uciekającego czasu, alkohol smakował lepiej niż zawsze, a pomimo tego, że było mokro, noc była ciepła, aczkolwiek krótka. Załącznik 39491
Tak powitało mnie pięknie Rabe. Godzinę później, w trakcie wspomnianego deszczu, moje serce radowało się na jej widok jeszcze bardziej.
Załącznik 39492
Jeziorko Bobrowe, tu jeszcze w pełnym słońcu.
Załącznik 39493Załącznik 39494
I jedno z najciekawszych "sanktuariów" jakie w życiu widziałem...
Kukuryk92 napisał
[QUO(...)I jedno z najciekawszych "sanktuariów" jakie w życiu widziałem...[/QUOTE]
Do tego "sanktuarium" prowadzi wyraźna droga oznaczona tablicami
Jeśli kiedyś wrócisz w te strony, możesz spróbować odnaleźć inną kapliczkę na zboczach Gawgania, ale oznaczeń tam nie ma, wtedy musisz liczyć na siebie.

Rano nie chciało się jednak spać. Także poranna zupka zalana wodą zagotowaną na żarze z ogniska z dnia poprzedniego smakowała lepiej niż w dniach poprzednich. Tam wszystko było inne, a każdy człowiek miał świetną historię, którą z chęcią się dzielił. Z żalem trzeba było ruszać - tego dnia w planach był ostani już przystanek: Komańcza.
Najpierw drogą ku przełęczy Żebrak, a dalej GSB wprost do Komańczy. Mimo wczesnej pory dość szybko spotkałem "szaleńców", którzy nocowali na Żebraku a celem ich drogi było przejście całego GSB. Szybko trafiłem także na ślady bytu Żubrów w tym miejscu, a krzyże mijane po drodze były punktami zamyślenia się nad bolącymi losami Najjaśniejszej...
Niesamowita droga, ludzie spotkani po drodze: weseli i rozmowni. Jedni kończyli GSB, inni go dopiero zaczynali. Po tych, którzy kończyli, wcale nie było widać zmęczenia, byli weseli i radośni. Każdy z nich był dla mnie mega pozytywnym impulsem i powodem do podziwu.
Naprawdę, podziwiam tych wszystkich ludzi, którym chce się tułać kilkanaście dni po to, by przebyć w skwarze, czy deszczu, z obciążeniem na plecach te kilkaset kilometrów po górach. Mam nadzieję, że też mi się kiedyś uda wybrać na taką wędrówkę. To musi być coś niesamowitego. Załącznik 39636Załącznik 39634Załącznik 39633

...I piękne jeziorka Duszatyńskie. Z niesamowitą genezą powstania.

Załącznik 39635

Załącznik 39639Załącznik 39640Załącznik 39638Załącznik 39637

I przez Sanok do środkowej Polski ze smakiem Podkarpackiej Ambrozji :] ...

Załącznik 39641Załącznik 39642

... a po 17h od wyjazdu z Komańczy byłem znowu w środkowej Polsce :)


(...)I jedno z najciekawszych "sanktuariów" jakie w życiu widziałem... Do tego "sanktuarium" prowadzi wyraźna droga oznaczona tablicami
Jeśli kiedyś wrócisz w te strony, możesz spróbować odnaleźć inną kapliczkę na zboczach Gawgania, ale oznaczeń tam nie ma, wtedy musisz liczyć na siebie. Dzięki za wskazówkę, na pewno się wybiorę, gdy będę mógł te tereny poznać bliżej.
Ale bym mógł to zrobić, będę musiał przeprowadzić się bliżej Rzeszowskiego.

I poważnie nad tym myślę ;)

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

brytfanna.keep.pl