Kara

Noc.
Potknął się o coś i upadł na plecy. Karabin unieruchomił jego ręce. Próbował wstać, ale tamten już nad nim stał. Podniósł do góry swój karabin i uderzył. Ból był przerażający. Bagnet wbijany w brzuch raz za razem powodował paraliż reszty ciała. Stojący nad nim żołnierz z oczyma ufnego dziecka kłuł jego brzuch tak jak konduktor dziurawi bilety. Człowiek leżący na łóżku już wiedział, że to sen. Próbował opanować sytuację, wybudzić się, ale nie udało się. Konwulsje potężnie wstrząsnęły całym ciałem. Zwymiotował i dopiero to pozwoliło mu wyrwać się z obłędu. Otworzył oczy. Już nauczył się sypiać na boku, więc przynajmniej nie bał się udławienia. Leżał chwilę zanim wstał. Głowa mu pękała a brzuch eksplodował wewnątrz kolejnymi atakami bólu. Dowlókł się do ubikacji i zwymiotował raz jeszcze. Oparł się o wannę i siedział tak przykładając czoło do zimnych kafelków. Popatrzył na swój brzuch, cały usiany dużymi krwawymi plamami. Do jutra zsinieją. Wstał powoli i zataczając się wrócił do pokoju. Zebrał pobrudzoną pościel i wrzucił do kosza z praniem. ‼Cholera”!- pomyślał. ‼Nie nastarczę tej pościeli”! Spojrzał na zegarek. Prawie czwarta. Sięgnął po telefon. Miron wiedział:

lZnowu?ll Tak?llCo tym razem? Bolało?llBrzuch. Zwymiotowałem.llBądź u mnie rano. Po obchodzie.llDobrze.l

Już nie usnął. Nigdy po tym nie usypiał.

Dzień pierwszy.
Miron wyglądał dostojnie. Biały kitel, szpakowate włosy, wąs. Prawdziwy lekarz. Wpuścił go do siebie do gabinetu.

lTo trzeci raz w tym tygodniu.llWiem. Umiem liczyć panie doktorze.llNie wygłupiaj się! Bierzesz te leki?llBiorę. Gówno.llStary, jak ci dam mocniejsze psychotropy to za pół roku zapomnisz jak się nazywam!llMiron. Wisi mi to.llA mnie nie. Posłuchaj. Chciałbym żebyśmy spróbowali czegoś innego.llZnowu? Co teraz? Hipnoza z aerobikiem? Żonglowanie cudownymi kamieniami?llPróbuję ci pomóc.llWiem. Przepraszam, ale... Już nie mogę.llDlatego cały czas przy tobie jestem. Pomagam jak umiem.llWiem. Przepraszam. Co to za pomysł?llZaraz ci wypiszę zwolnienie. Zawieziesz do pracy, spakujesz się i pojedziesz pod ten adres.llPrzecież to kawał drogi! Ze 300 kilometrów jak nic.ll376. Dokładnie.llI kto tam jest? Znachor? Zielarz?llTo już przerabiałeś. Tam mieszka... pewna dziewczyna.llA co ty? Stręczysz?llNie wygłupiaj się. Mieszka tam z ojcem. Jedź tam i pomieszkaj u nich parę dni.llAle co ona... jest?llJedź tam po prostu. Znasz mnie i moje podejście do pewnych spraw. Nie włożę cię w jakieś gówno.llA pierwszy hipnotyzer?llTo nie moja wina. Wypadek przy pracy. Jedź proszę.llAle czego mam się spodziewać? Kadzidełek, modłów, szamanki? Leczenia wodą?llNiczego się nie spodziewaj.llMiron! Jak nikt umiesz człowieka podnieść na duchu. Jak to możliwe, że jesteś takim dobrym lekarzem?llWłaśnie dlatego. Do zobaczenia.l

Zrobił jak kazał Miron. Pozałatwiał sprawy, wsiadł w samochód i po kilku godzinach jazdy znalazł małą wioskę prawie przy wschodniej granicy. Dom, którego szukał był na uboczu. Mała chatka, otoczona kwiatkami. Widok jak z XIX- wiecznego obrazka.
Furtka nie była zamknięta. Na podwórku nie było nikogo. Gdzieś za domem ujadał pies, ale musiał być chyba przywiązany, bo jeszcze nic nie szarpało go za nogawki. Kiedy zza węgła wyłonił się starszy człowiek, drgnął przestraszony.

lCo pan taki strachliwy?- uśmiechnął się gospodarz. Zaciągał delikatnie.llMyślałem, że to pies.llPsów się pan boi?llNieznanych tak.llTen jest bardzo przyjazny. Pan ze stolicy?llTak. Przysłał mnie doktor Miron....llWiem. Dobry człowiek. Ja jestem Wiktor. Proszę, otworzyć sobie bramę, wjechać tu autem i wnieść swoje rzeczy do domu. Pana pokój to drugie drzwi na prawo. Ja mam jeszcze trochę roboty w sadzie, więc proszę się rozejrzeć, odpocząć. Obiad pan jadł?llPo drodze.llNo to wieczorem zapraszam na kolacje. A teraz proszę się rozgościć.l

Pokój był miły. Drewno, makatki, kwiaty. Poupychał trochę ciuchów w małych szafkach i udał się na rekonesans. Podręcznikowy przykład rustykalnego domku letniskowego. Tylko, że ten nie był letniskowy. Podwórko ładne, zagonki z warzywami i kwiatami, trochę owocowych drzew- jak z książki. Usiadł na zacienionej ławce rozmyślając, co też Miron wymyślił.
Obudziło go lekkie szturchnięcie. Stał nad nim Wiktor.

lOt, pospało się trochę?llByłem trochę zmęczony.llI dobrze. Tu świeże powietrze, od razu inaczej. Prosimy na kolację.l

Stół zastawiony był w kuchni. Koło niego krzątała się młoda dziewczyna. Miała koło 20 lat. Była szczupła, może nawet chuda. I bardzo blada. Sprawiała wrażenie delikatnego kwiatu, który w każdej chwili może zostać złamany przez mocniejszy poryw wiatru.
Wiktor wskazał ją ręką.

lTo Nadia. Moja córka, a to pan...llMam na imię Michał.- Nadia drgnęła delikatnie.llJak Archanioł.- Wiktor pokazał mu krzesło. Jedli raczej w milczeniu. Po kolacji Michał został zaproszony do pokoju. l

Wieczór pierwszy.
Wiktor podał mu szklaneczkę.

lŚliwowica. Własna.ll Dziękuję.l

Siedzieli tak w milczeniu. Oni popijając śliwowicę a ona czytając jakąś książkę. Michał miał zadać jakieś pytania, ale jakoś tak mu się odechciewało. Śliwowica musiała być mocna, bo po drugiej szklaneczce zrobiło mu się błogo, ciepło, śpiąco.

lDobra prawda?- Gospodarz uśmiechał się do niego.- Niech pan idzie spać.llNo nie wiem. Nie śpię ostatnio najlepiej.- Wiktor spojrzał się na córkę a ona na chwilę podniosła wzrok znad książki i spojrzała na niego.llDziś będzie pan spał dobrze. Dobrej nocy.l

Zanim się położył, poszedł do samochodu i z auta zadzwonił do Mirona.

lCześć. No jestem.llI jak?llNo nie wiem. Co tu ma być?llNadia.llNo jest. Ale co ona... Co ona robi? Leczy dotykiem czy jak? Nawet słowem się do mnie nie odezwała.llI nie odezwie się.llJak się nie odezwie?llOna nie mówi.llJak nie mówi? W ogóle? Niemowa?llChyba tak. Nikt nie słyszał, żeby mówiła. Ja też nie.llCzyli... Co ja tu robię?llOdpoczywaj. Parę dni. Ja cię proszę. Parę dni.llMiron! Czy ty, aby nie przesadzasz? Parę dni. Tylko.llWiktor cię już wypytuje?llJak to?llNo zadaje ci pytania?llRaczej nie.llTo zacznie. Nie przejmuj się, odpowiadaj tak jak na spowiedzi. Niczego się nie wstydź. Dobrze?llPostaram się.llTo ważne. Ok?llOk. Trzymaj się.llCześć.l

Jak co wieczór bał się usnąć. Próbował myśleć o czymś miłym, ale zmęczenie pokonało go błyskawicznie. Spał faktycznie dobrze. Rano obudził go Wiktor. Zjedli śniadanie a potem gospodarz wziął go sadu do pomocy przy jabłkach. W przerwie zjedli lekki obiad i popołudnie znowu spędzili w sadzie. Nadii nie było bo ponoć co dzień pomagała proboszczowi zaś Wiktor oprócz poleceń i rad nie był zbyt rozmowny. Dziewczynę zobaczył dopiero przy kolacji.

Wieczór drugi.

lNapracował się pan trochę- Wiktor uśmiechnął się do niego podając mu szklaneczkę.llŚliwowica? Nagroda?llNależy się panu. Jak się wczoraj spało?llDobrze. Tak jak pan mówił.llDobre powietrze, prawda córeczko?- Nadia podniosła wzrok znad książki i skinieniem potwierdziła.- Pan ma kłopoty ze snem?llTak. Miron nie mówił?llNie. Prosił tylko, żebyśmy się panem zajęli.llW sadzie?llAno- stary uśmiechnął się się- to, co z tym snem?llMam koszmary.llJakie?llUmieram.- Nadia znowu podniosła głowę i spojrzała na niego. Zauważył to, chociaż chyba najpierw poczuł.llJak?llJak umieram? Różnie. Na wojnach, w wypadkach.llWypadkach?llTak. Samochodowych, w górach, w wodzie... Do wyboru, do koloru.llBoli?llO tak. Boli. Bardzo. Później też.llJak później?l

Michał podniósł koszulę. Siniaki nabrały już pięknego intensywnego koloru.

lTo z wczoraj, właśnie z wojny. A na plecach mam trochę starsze ślady po innej wojnie.llProszę opowiedzieć.l

Dziewczyna patrzyła się na niego tak intensywnie, że opuścił wzrok. Jej oczy mimo mroku wydawały się takie... duże.

lCo opowiedzieć? Ostatni sen? Ten wojenny? Zawsze jest podobnie. W pewnym momencie widzę, że ktoś do mnie strzela, uderza bagnetem, nożem. Czasami dusi. Nie mogę się wtedy ruszyć. Czasami uciekam i wtedy właśnie na plecach te ślady.llSkąd one?llA ja wiem? Lekarze twierdzą, że mój mózg generuje tak silne bodźce, że organizm tak właśnie reaguje. Bólami, siniakami, obrzękami, wylewami. Raz miałem pęknięta rękę, dwa razy odbite nerki i takie tam. Ślady po duszeniu, krępowaniu, torturach, urazach wypadkowych. Kiedyś miałem taką pomarszczoną skórę, jak od wody. Wtedy się topiłem....Kilka razy wstrząśnienie mózgu...llCzęsto się to zdarza?llSny? Najmniej raz w tygodniu, dwa, trzy to norma, pięć to rekord.llOd dawna?llKilka lat. Sześć? Nie. Siedem.l

Nadia zamknęła książkę. Może odrobinę za mocno, bo zabrzmiało to jak huk. Wiktor jak rozkaz podniósł się zdecydowanie.

lTo na dziś starczy. Pomoże mi pan jutro przy drewutni?l

Usypiał z niepokojem, ale znowu się udało.

Wieczór trzeci.
Śliwowica rozlewała się błogim ciepłem po całym ciele. Dziewczyna znowu czytała a Wiktor zadowolony z efektywnego dnia usiadł naprzeciw Michała. Chwilę komentowali pracę przy drewutni, ale dziewczyna wyraźnie głośno przewróciła kolejną kartkę szeleszcząc ostrzegawczo. Wiktor zrozumiał znak.

lMa pan rodzinę? Żonę, dzieci?llMiałem żonę.llCo się stało?llOdeszła.llCzemu?llMyśli pan, że łatwo jest być z człowiekiem, który żyje tak jak ja? Krzyczy w nocy, okłada lodem krwawe ślady z nikąd, ogłupia się proszkami. Ludzie boją się tego, czego nie rozumieją. Dziwaków. Taki krzyż trzeba dźwigać samemu.llAno boją się. Nie miała siły pomóc w dźwiganiu?llPan by udźwignął?- Michał skojarzył, że nie było to fortunne, ale Wiktor spokojnie odpowiedział:llMyślę, że tak. Jeśli kogoś się kocha...llWidać mnie nie kochała.llA pan ją?llJa? To ważne?llWażne.llChyba też jej nie kochałem.llTo, czemu pan ją poślubił?llMyślałem, że kocham. Nie! Myślałem, że jakoś będzie. Że się ułoży z czasem. Że mogę żyć tak jak wszyscy. Że mogę zapomnieć.llO czym?llO osobie, którą kochałem. Naprawdę.llWcześniej?llTak. Wcześniej.llI co się stało?llNic. Albo wszystko. Nie udało się.llOna nie kochała?llKochała. Tylko byliśmy tacy... szaleni. Nierozważnie obłąkani sobą. Bardzo kaleczyliśmy siebie nawzajem. Pewnie ja bardziej.llRozstaliście się?llTak. Z mojej winy. Wydawałem się dotknięty ręką Boga. Wszystko było takie kolorowe, radosne. Czułem się taki ważny. Ale gdzieś tam wewnątrz coś ciągle mówiło mi, że nie zasługuję, że jestem takim obciążnikiem, kamieniem u nogi. Ona była taka...piękna, zdolna, inteligentna, przebojowa. A ja... taki szary, zwykły. Nie umiałem sobie poradzić z tym wszystkim, ze sobą. Wszystko robiłem źle. Nawet, jeśli chciałem dobrze to wychodziło odwrotnie. Za dużo czułości to zazdrość, za mało obojętność. Przy tej kobiecie nie umiałem nic wyważyć. Zawsze było źle. Ona budowała we mnie jeszcze to uczucie. Im bardziej mi zależało tym było gorzej. Nie umiałem dobierać słów i bałem się mówić, bo ciągle wydawało mi się, że powiem coś, co ją obrazi, zdenerwuje. Kaleczyłem ją i siebie. Odebrało mi rozum. I postanowiłem odejść. Zostawić ją. Co śmieszniejsze uważałem, że to dla jej dobra. Że nie jestem egoistą. Bałem się dłużej karać ją sobą.llAmantes amentes.... Co? Że znam łacinę? Ano proste chłopy też lubią poczytać. Co było dalej?llDalej? Nic już nie było. Dwa lata byłem sam. To znaczy z nią. Jej zdjęcia, kosmetyki, wszystko zostało tak jak wcześniej. Była ze mną cały czas. Rozmawiałem z nią, pisałem do niej. Zacząłem tracić kontakt z rzeczywistością. Żeby przeżyć wymyśliłem to małżeństwo. Skrzywdziłem następną osobę.llA ona?llBolało ją. Wiem. Udawałem obojętnego, ale...Wiedziałem, że nie mogę jej zobaczyć, rozmawiać z nią, bo wszystko wróci.llCzemu teraz pan do niej nie pojedzie?llPrzyjaciel powiedział mi, że, mieszka i pracuje za granicą. Kocha i jest kochana, robi karierę. Mówiłem, byłem za szary.llKocha ją pan?llChyba nigdy nie przestałem.l

Nadia znowu zamknęła książkę.

Wieczór czwarty.

lNo dziś naprawdę, zasłużyliśmy na śliweczkę.- Wiktor był wyraźnie ucieszony skończeniem drewutni- Widziałaś Nadiu jak ładnie poszło?- Dziewczyna uśmiechnęła się z aprobatą.- Pan Michał w ręcach zgrabny.llE! Przesadza pan.Robię, co pan mówi i tyle.llŻe to niby takie proste? Wcale nie. Smakuje śliweczka?llPo co pytać? Już któryś dzień się nią delektuje.llI dobrze. Jak pan mówił o tych koszmarach to, w jakim momencie się pojawiły?llNiedługo po moim ślubie. Żona nie chciała mi wierzyć, że nigdy wcześniej tego nie było. A niektórzy lekarze nawet upatrywali w tym źródła.llW czym?llNo, że zmieniłem sposób życia, że z kimś mieszkam i takie tam bzdury. Nawet gadać mi się o tym nie chce. Banda konowałów.llJakie te sny były na początku?llTakie same, tylko częstotliwość mniejsza.llA te dwa lata przed ślubem?llBezsens! Czekałem aż do któreś poczuje, chociaż ułamek tego, co czułem do niej. Porównywałem je i wydawały mi się takie puste, zwykłe, nijakie. Wściekałem się, że ta jedna, jedyna miłość była dla nas tak toksyczna. Paradoks cholerny! Ale patrzyłem na innych ludzi i było mi ich żal. Ja, chociaż przez chwilę doświadczyłem w życiu takich uniesień, jakich oni nie doświadczą nigdy. Przez mały moment życia byłem jego królem. Tylko, że potem... Ale ja już tak mam w życiu. Kiedyś chciałem komuś oddać nerkę i okazało się, że sam mam jedną. Zabawne, prawda?ll A żona pana?llDobra kobieta. Ale nie było między nami tego... czegoś. No i nie zdzierżyła mojego dziwactwa. Po za tym, dobrze się stało, bo ponieważ ja jej nie kochałem, wcześniej czy później zacząłbym ją oszukiwać. Teraz jest już z kimś innym i jest jej dobrze.l

Nadia poruszyła się nagle jakby przypominając im o swojej obecności. Gospodarz spojrzał się na nią i trochę innym głosem znowu zapytał:

lA inne... kobiety?llNie ma innych kobiet.llTo znaczy, że pan... z nikim nie sypia?llPanie Wiktorze, widzę, że wchodzimy na niebezpieczny grunt. Ale odpowiem. Już nie pamiętam, kiedy ostatnio z kimś spałem. Chyba w tamtym roku? Nie mogę zmusić się do tego, co inni robią nagminnie: odciąć się od uczuć. Po za tym nigdy nie wiem, kiedy znowu mnie trafi. I myślę, że już innych kobiet nie będzie. Nie tylko przez te koszmary, ale przez to, że już nie spotkam takiej osoby. Kogoś takiego, dla kogo można wszystko zaniedbać, o wszystkim zapomnieć. Powiedziałem jej kiedyś, że jeśli nie wyjdzie mi z nią to na nic w życiu nie zasługuję. No i sprawdza się. Swoją szansę już zmarnowałem a ponoć tylko raz w życiu można tak kochać.llTak mówiła Jadwisia. Moja żona a mama Nadii. Kocha się tylko raz. To, co pójdziemy spać?.l

Noc.
Samochód pędził jak oszalały. Pedał hamulca nie reagował. Kierowca z furią uderzał w niego nogą, ale nic to nie dawało. Kierownica zaczynała żyć swoim życiem i przy kolejnym skręcie auto przebiło barierkę i runęło w dół. Kiedy Michał już czekał na falę bólu spowodowaną uderzeniem o ziemię coś się stało. Coś, co spowodowało, że zagrożenie zniknęło. Jego głowa była przyjemnie chłodna. Powoli otworzył oczy. Zobaczył nad sobą duże ciemne oczy. Nadia. Obie ręce trzymała przy jego czole. Leżał bez ruchu patrząc się w kojącą głębie.

lTo nie choroba.- usłyszał jej głos. Był cichy, nieprzyjemnie syczący, ale zarazem taki... silny- To kara. I ty sam się nią karzesz. Umierasz w nocy, bo nie żyjesz w dzień. I tylko ty możesz to zmienić. Albo zacznij żyć albo umrzyj całkiem. Rozumiesz to?l

Delikatnie pokiwał głową, bojąc się stracić kontakt z jej oczami.

l Teraz uśniesz a jutro podejmiesz decyzję. Śpij.l

Dzień ostatni.
Obudził się bardzo wcześnie. Czoło nadal miał przyjemnie chłodne. Usiadł gwałtownie próbując ustalić czy to, co pamiętał to kolejny sen czy jawa? Na stoliku obok łóżka zobaczył książkę. Był pewny, że wczoraj na pewno jej tam nie było. Wziął w rękę. ‼Podręcznik mądrości tego świata”. Autor: Ksiądz Bocheński. Otworzył na chybił trafił. Ktoś zakreślił ołówkiem kilka wersów. Przeczytał. Siedział tak chwilę wpatrzony w białe kartki. Odłożył książkę na stolik, delikatnie, tak jakby uwalniał z rąk wielkiego cennego motyla . Wstał i zaczął pakować swoje rzeczy do torby. Na podwórku spotkał Wiktora.
- Chciałem podziękować...
- Nie musi pan. Niech pan jedzie szczęśliwie.
- I tak dziękuję.
Gospodarz zamknął bramę i chwilę patrzył za odjeżdżającym samochodem. Wrócił potem do gościnnego pokoju, otworzył okno i zaczął sprzątać. Zauważył otwartą książkę. Przeczytał głośno:
”Jeśli nie widzisz sensownego powodu pobytu tu na ziemi, w swoim życiu,
to sobie je odbierz”
Klepnął mocno okładkami zastanawiając się jaka będzie następna noc Michała.
Nadia nie poszła dziś do księdza. Leżała w łóżku z otwartymi oczyma nasłuchując. Słyszała trzaskające drzwi samochodu. Chciała wtedy wybiec, złapać Michała za rękę i powiedzieć mu: ‼Zostań. Nie rób tego co chcesz zrobić. To głupie i niepotrzebne. To grzech, krzywda dla Ciebie i innych. Zostań!”
Myślała tak ale nie drgnęła. Czy dlatego, że czuła, że Michał nie da się odwieść od swojej decyzji? A może po prostu dlatego, że nienawidziła mówić?

Marzec 2004.

---

Super się czyta i jest nadzieja że dopiero w 2004 jesteśmy więc jeszcze 10 lat przed nami :-)
... fajne...pobudza wyobraźnię i skłania do refleksji...

Super się czyta i jest nadzieja że dopiero w 2004 jesteśmy więc jeszcze 10 lat przed nami :-) Dzięki Diabeł...ale tal dobrze to nie jest.....zarzuciłem grafomanie bo jakoś nie wiedziałęm co z tym robić....teraz jakoś znowu zacząłem- min dokończyłem Leśnego ;-)
Dzięki Przemolla, dzięki wszystkim za to , że poswiecają czas na czytanie ;-)

---

To grzecznie Ci Yamat napiszę- Ty nie myśl Ty bierz się do roboty i pisz ;-)
coś tam bazgrzę sobie...ale to już nie jest takie"bieszczadzkie" ;-)
Jeśli coś mnie wciągnie, to czytam, a że przeczytałem, to znaczy, że mnie wciągnęło:-):-):-). Jeżeli ktoś czyta Twoje dzieła, to musisz pisać.
Pozdrawiam serdecznie.;)
Ps. Czytając znalazłem się w Bieszczadach (jakoś tak.... chyba to choroba).

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

brytfanna.keep.pl